Άνοιξε πέτρα να διαβώ || #gstrike

Πορεία σήμερα. Και πριν και πάνω από όλα απεργία. Έτσι όμως έχουν γίνει τα πράγματα που στην σημειολογική τάξη η πορεία έχει κερδίσει τις εντυπώσεις και την ιεραρχία ενάντι της μητέρας της. Ψυχαναλυτικός όλεθρος με όρους Οιδιπόδειου. Αλλά σε χώρες του περιφερειακού καπιταλισμού, για λόγους που έχουν να κάνουν με τις μορφές εξάπλωσης και σουρεαλλιστικής δόμησης του, η κοινωνία είναι αυστηρά του ωμού θεάματος και έτσι η πορεία και τα σχετικά parafernalia είναι τελικά πολύ πιο σημαντικά για όλους τους εμπλεκόμενους: παραγωγούς (συνδικάτα), σκηνοθέτη (αρχιμπάχαλοι/ασφαλίτες), πρωταγωνιστές/κομπάρσους (μικρομπάχαλοι-ματ/διαδηλωτές), διανομή (ΜΜΕ) και θεατές (σ αυτήν την κατηγορία ανήκουν όλοι παραπάνω και όλοι οι υπόλοιποι). Κι έτσι τα άδεια κτίρια και γραφεία που ερήμωσε η απεργία, χώρος πολύ μεγαλύτερος και εκκωφαντικά άδειος από τη βίαια παρέμβαση της, δεν πιάνει μια μπρος στο υπερθέαμα της μικροβίας που καταγράφεται σε μάτια, αυτιά, κάμερες, κινητά και διανέμεται μανιωδώς και με λαγνεία από το φιλοθέαμον κοινό.

Σήμερα είδαμε και ολίγο αίμα. Αίμα που, όπως πάντα, όταν κάνει την εμφάνιση του φαινομενικά λειτουργεί ως επιταχυντής και πολλαπλασιαστής του πολιτικού ζητήματος, αλλά τελικά και ταυτόχρονα, ως σκληρό ναρκωτικό και αγωγός αποπροσανατολισμού από το πραγματικό πολιτικό διακύβευμα. Έτσι πιστεύω. Διότι μέσα στην κατανάλωση του ωμού θεάματος, η πολιτική υποχωρεί μπροστά στις άναρθρες αντεγκλήσεις, τα δίκια του ματωμένου, κ.ο.κ. Το αίμα που κυλάει στο κεφάλι ενός βουλευτή δεν είναι φυσικά το αίμα που κυλάει στο κεφάλι ενός διαδηλωτή - πόσο μάλλον δεν είναι το αίμα που βράζει σε χιλιάδες κορμιά διαδηλωτών. Το πρώτο έχει πίσω του όλο το "αγανακτισμένο" σύστημα και ταυτόχρονα όλους τους λοιπούς που τρομάζουν στη λογική του αίματος - το δεύτερο και τρίτο, εκτός του ότι δεν τα καταφέρνει να βγεί συχνά στις οθόνες μας, έχει μόνο τους αγανακτισμένους και τους (ξανά) τρομαγμένους. Με το σύστημα δεν τα πάει και πολύ καλά. Και ορφανό από αυτό μάχεται να ξυπνήσει συνειδήσεις. Αίματα που ζητούν παραλήπτες.  

Ίσως πραγματικό έγκλημα είναι να γενικολογείς για αυτά τα θέματα. Γι αυτό λοιπόν μένω σε τούτο:

Μέσα μου κατοικεί ένας μικρός διάολος που όταν βλέπει μια σπασμένη βιτρίνα, ένα φλεγόμενο αυτοκίνητο, ένα μπάτσο να τις τρώει, ένα βουλευτή να τον κυνηγάνε 10, σκατοχαίρεται και χοροπηδάει. Πανηγυρίζει μια κάποια επανάσταση που ονειρεύεται και γιορτάζει όλους τους νομους της ιστορίας που δηλώνουν ότι αναίμακτα επανάσταση δε γίνεται ποτέ.

Αυτός ο διάολος με σκιάζει. Γιατί εύκολα τον δικαιολογώ και τον καταλαβαίνω. Μου κλείνει το μάτι θριαμβευτικά και γεμάτος πείσμα προσπαθεί να με παρασύρει στο παιχνίδι της ενέργειας που η βία απελευθερώνει - ειδικά όταν την βλέπεις να χτυπάει τα σύμβολα της καταπίεσης, όποια σύμβολα καταπίεσης βρει μπροστά της. Μα μεγαλώνοντας αυτή η εύκολη χαρά δε μου λέει κάτι. Μου θυμίζει το αιώνιο παιχνίδι όπου η βία φέρνει βία, όπου η δύναμη είναι το μονο εργαλείο επιβολής, με κάνει να βλέπω μέσα μου όλα όσα διαμαρτύρομαι να μη συμβούν απ' έξω μου. Κι έτσι κοιτώ τις ιπτάμενες πέτρες και τα δακρυγόνα να αιωρούνται πάνω απ' τα κεφάλια μας σα βομβαρδιστικά που πετούν υλικό προπαγάνδας: προπαγάνδας για το ωμό θέαμα, για την εύκολη λύση. Άνοιξε πέτρα να διαβώ.