#elegr

Αυτό το post είμαι υποχρεωμένος να το γράψω σε πρώτο πρόσωπο. Κι αυτό διότι αφορά αποκλειστικά σε προσωπικές σκέψεις και διεργασίες για μια κατά τα λοιπά πολύ συλλογική υπόθεση. Αυτή της σύστασης Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Δημοσίου Χρέους της χώρας. Μιας ιστορίας που ενώ πολλοί (πολιτικοί) ανέφεραν κατά καιρούς ουδείς τόλμησε να κάνει πράξη. Και ήρθε χτες η Πρωτοβουλία για την ΕΛΕ, με την –εξαφανισμένη από τα μεγάλα μέσα- συνέντευξη τύπου στα γραφεία της ΕΣΕΗΑ, να μας θυμίσει και να μας αφυπνίσει για αυτή την επιτακτική ανάγκη να γνωρίσουμε επιτέλους τι, πως, γιατί και σε ποιόν χρωστάμε σα κράτος, κοινωνία και πολίτες. Προσωπικά και αφού διάβασα την ανακοίνωση έσπευσα να υπογράψω την ηλεκτρονική φόρμα και να «διαδώσω» το νέο στο twitter. Χέστηκε η φοράδα στο (σ)αλώνι.

Αργότερα το βράδυ ξεκίνησε μια συζήτηση στο twitter που λίγο-πολύ κατέληξε σε μια ιδέα: η κοινότητα των χρηστών, η κοινωνία των πολιτών, όπως θέλετε τη λέτε, να οργανωθεί με τη σειρά της για να στηρίξει το αίτημα για τη σύσταση της ΕΛΕ, αλλά πάνω από όλα να φροντίσει δημοκρατικά, άμεσα και χωρίς την παραμικρή κομματική χαλιναγώγηση, καπέλωμα, στραύτευση, για την μέγιστη δυνατή διαφάνεια κατά τη διαδικασία του ελέγχου, την άμεση πρόσβαση σε πληροφόρηση για την εξέλιξη του ελέγχου και την τεκμηρίωση της οργάνωσης του ως διαδικασία: να ελέγχει δηλαδή τους ελεγκτές, μέσα από την πίεση για διαφάνεια, αξιοπιστία, εγκυρότητα. 

Η ιδέα δεν ήταν προσωπική. Προσωπικές είναι όμως οι ακόλουθες σκέψεις για την ανάγκη του εγχειρήματος και τον τρόπο υλοποίησης του. 

Τι θέλω:

Ναι, την Πρωτοβουλία για την ΕΛΕ (www.elegr.gr) την οργάνωσε η ευρύτερη Αριστερά. Λαπαβίτσας, Λαφαζάνης, Σακοράφα, Τσακνής, Γλέζος ουδέποτε έκρυψαν σε ποιό χώρο ανήκουν. Ναι, ως αριστερός ανέκραξα «επιτέλους!» και χάρηκα με την -έστω αργοπορημένη- πρωτοβουλία. Διαβάζοντας όμως το κείμενο-διακήρυξη και κυρίως παρακολουθώντας αποσπάσματα της συνέντευξης στο διαδίκτυο (μεταδόθηκε ζωντανά από το www.pressproject.gr) ένιωσα ότι πάλι ως πρωτοβουλία φέρει όλες τις γνωστές ασθένειες του (κάθε κομματικού/πολιτικού) χώρου: το τι θα γίνει με το χρέος και τη νομιμότητα είναι προαποφασισμένο, τα συμπεράσματα είναι ήδη εδώ και το μόνο που απομένει είναι δια του πειράματος να αποδείξουμε την αρχική μας υπόθεση. Μπορεί και να ναι έτσι, αλλά για μια κοινωνία την οποία η Αριστερά έχει ομολογουμένως αποτύχει να συγκινήσει, να ενεργοποιήσει μαζικά, να συνομιλήσει με το σύνολο της και όχι με το γνωστό κομματικό ακροατήριο, το τελευταίο που μοιάζει ότι θα βάλει τους πολίτες να προβληματιστούν και να στηρίξουν ένα εν τέλει τόσο οριζόντιο αίτημα είναι μια προεξοφλημένη προσέγγιση του προβλήματος. Δε θέλω να αυτοεπιβεβαιωθώ, θέλω να μάθω. Δε θέλω να προεξοφλήσω, θέλω να πληροφορηθώ. Δε θέλω κάποιους να μου λένε ότι ξέρουν αλήθεια, θέλω να παρακολουθήσω την αλήθεια να ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Αν η δημοκρατία συνιστά το μοναδικό τρόπο που γνωρίζουμε να συνυπάρχουμε διαφωνούντες, είναι χρέος όλων μας η έρευνα και ο έλεγχος του δημόσιου χρέους να γίνουν χωρίς κάποιοι, οποιοιδήποτε, να ισχυρίζονται ότι ξέρουν το αποτέλεσμα πριν από τη διαδικασία.

Τι πιστεύω:

Η πολιτικοποίηση είναι μια διαδικασία που ποτέ δεν είναι απο-ιδεολογικοποιημένη αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις κλασσικές νάρκες και παγίδες των ιδεολογικών παρωπίδων. Σίγουρα δεν υπάρχει αντικειμενική οικονομική επιστήμη και δε θα την ανακαλύψουμε τώρα. Όμως υπάρχει η δυνατότητα να απαιτήσουμε την εκπροσώπηση μιας πολυφωνίας όλων των αποχρώσεων στην ΕΛΕ. Εκπροσώπους από όλες τις σχολές και τις επιστημονικές προσεγγίσεις, επιστήμονες και ειδικούς που δεν υποτάσσονται σε κομματικές εντολές αλλά επιθυμούν να αντιμετωπίσουν τον έλεγχο ως ερώτηση και όχι ως τετελεσμένη απάντηση. Έλληνες και ξένους, σοφούς και τολμηρούς. Τα κόμματα και ο διαστρεβλωμένος «πολιτικός» τους εξοπλιστικός πυρετός επιχειρημάτων και αντεκκλίσεων μας έχουν στερήσει το χώρο να αρθρώσουμε το δικό μας λόγο και να συγκροτήσουμε την άποψη μας χωρίς ευνουχισμούς και καπελώματα. Αυτή η αποστροφή που νιώθει ο μέσος πολίτης για τα κόμματα είναι η χρυσή ευκαιρία για μια πολιτικοποίηση από τα κάτω, πόσο μάλλον τώρα που επιτέλους σα κοινωνία έχουμε μπροστά μας έχουμε ένα αληθινό αίτημα και όχι την επίφαση αιτημάτων κάποιων κομματικών εγκεφάλων. Η επιμονή στην αναζήτηση του νήματος του δημόσιου χρέους είναι ίσως η πιο επίπονη διαδικασία που μπορώ να φανταστώ για την κοινωνία μας: προϋποθέτει ρίξη με αντιλήψεις, απαιτεί αποφυγή παγιωμένων συμπεριφορών, χρειάζεται συναίνεση και καθαρό μυαλό. Δεν πιστεύω ότι θα αλλάξουμε τα κόμματα και τον τρόπο που σκέφτονται, πιστεύω όμως ότι έχω το δικαίωμα στην αλήθεια και στον τρόπο που σκέφτομαι. Δεν πιστεύω ότι θα κάνουμε επιστημονική επανάσταση, αλλά πιστεύω ότι μπορούμε να επαναστατήσουμε επιστημονικά και γνωστικά.

Τι μπορώ:

Μόνος μου δεν μπορώ πολλά. Μπορώ να γεμίζω σελίδες με posts & tweets σα φοράδα στο (σ)αλώνι. Αλλά το θέμα δεν είναι τι μπορώ μόνος αλλά τι μπορούμε ως κοινότητα χρηστών και κοινωνία πολιτών. Μια από τις μεγαλύτερες ασθένειες μας ως κοινωνία είναι η αδυναμία μας να συγκροτήσουμε και να υπερασπιστούμε το δημόσιο διάλογο, τη δημοκρατική συζήτηση, τη νηφάλια ανταλλαγή απόψεων. Εκτιμώ ότι ένα παράγωγο αλλά και ταυτόχρονα συστατικό αυτής της ασθένειας είναι η απουσία γνώσης, τεκμηρίωσης, πληροφόρησης και το παράλληλο αναμάσημα εύκολης ατάκας, εντυπωσιακών λεκτικών πυροτεχνημάτων, αστοιχείωτων επιχειρημάτων. Έχουμε αναγάγει το φαίνεσθαι και την επικράτηση σε επιστήμη, θύτες και θύματα μιας κοινωνίας θεαμάτων, αλληλοσπαραγμών, χαμένου δίκου και φιλότιμου το οποίο αυτονομιμοποιούμαστε καθημερινά να διεκδικούμε με σχεδόν ζωώδη τρόπο. Ίσως γιατί πάνε πολλά χρόνια από τότε που είχαμε να αντιμετωπίσουμε κάτι συλλογικά, κάτι που να μας αφορά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλους. Τώρα έχουμε, γιατί τώρα όλοι μα όλοι καλούμαστε να πληρώσουμε. Πριν σφαχτούμε για το ποιός πρέπει να πληρώσει ας μάθουμε τι, πως, γιατί και σε ποιόν χρωστάμε. Ίσως έτσι βρούμε και ένα τρόπο να το διαπραγματευτούμε αλλά και να το επιμερήσουμε. Αλλά αυτά έπονται: τώρα αυτό που μετράει είναι να δούμε πως θα το μάθουμε. Για να γίνει αυτό πρέπει να βοηθήσουμε όλοι. Τουλάχιστον όλοι όσοι καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι να μάθουμε. Και να βοηθήσουμε ενεργά χωρίς υπεκφυγές και φτηνές δικαιολογίες. Ο καθένας όπως και όσο μπορεί. Μπορώ να προσφέρω τις γνώσεις μου, τα εργαλεία μου, το χρόνο μου για να διαδώσουμε την ανάγκη για ΕΛΕ αλλά και για να παλέψουμε να κάνει σωστά τη δουλειά της. Μπορώ να εργαστώ, να συμμετέχω, να αγωνιστώ. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο.

Αυτά. To #elegr είναι εκεί για να συζητήσουμε τα παραπάνω. Τα παρακάτω θα τα βρούμε.