fight for your right to vote

...από το 2000 που ψήφισα πρώτη φορά ύστερα από χρόνια, μαντρωμένος στο στράτευμα, δόκιμος χρεωμένος 15 φαντάρους από την Πελλοπόνησο (σχεδόν αγράμματοι και -με την πρώτη ματιά- ανίδεοι από πολιτική οι περισσότεροι), ήρθα χειροπιαστά αντιμέτωπος με μια αποκάλυψη: το αυτονόητο της ισοδυναμίας της ψήφου του καθένα μας, της δημοκρατίας στην πράξη, της γλυκιάς ισοπέδωσης ότι όλοι μετράμε ένα, ούτε τόσο δα περισσότερο κι όσο κι αν έσκαγα για τα δυό φασιστοειδή που μου είχαν χρεώσει ανάμεσα στους μάλλον αδιάφορους λοιπούς, όσο κι αν προσπάθησα με τρόπο να ενεργοποιήσω τα δημοκρατικά τους αντανακλαστικά, δεν μπορούσα παρά να υποκληθώ στο μεγαλείο της δημοκρατικής υποχρέωσης να σεβαστούμε όλοι αλλήλους – μάλιστα το ένα (γνωστό ρουφ) φασιστοειδές μου σφύριξε κλείνοντας το μάτι: «μη τρελλαί κ. δόκιμε, ο καθένας αποφασίζει για τον ευατό του, δημοκρατία δεν έχουμε;» και με έβαλε κυριολεκτικά και για τα καλά στη θέση μου, αναλογιζόμενος ότι αν συνέχιζα την καθοδήγηση μέχρι και φυλακή έπαιζε στον ορίζοντα από τον καραδεξιό διοικητή μου. Δεν έκανα τίποτα άλλο από το να λουφάξω και τελικά να αρχίσω να χαμογελώ όσο περνούσε η ώρα, όσο διαπίστωνα τις προτιμήσεις τους κι ακόμα περισσότερο όταν άκουγα πως τεκμηρίωνε ο καθένας τη ψήφο του στο αυτοσχέδιο ντιμπέιτ που στήθηκε κατά τον ποδαρόδρομο στο εκλογικό τμήμα. Κατέληξα μάλιστα να νιώθω διπλά αστείος: από τη μια μεριά, λόγω της παρουσίας των φασιστοειδών, είχα γίνει αμέσως ζώον άκρως πολιτικόν, έτοιμο να παλέψει για να εξοντώσει το σπόρο του φασισμού, έτοιμο να ενεργοποιήσει συνειδήσεις, μόνο για να καταλάβω λίγο αργότερα ότι δεν ήταν παρά η δική μου πολιτική συνείδηση που ενεργοποίησα, το δικό μου πολιτικό νεύρο που αντέδρασε, ακόμα καλύτερα το αίσθημα του πολίτη που φούντωσε μέσα μου και κυριάρχησε ως ταυτότητα πάνω μου. Ήμουν αστείος λοιπόν διότι χρειάστηκαν 8 χρόνια απραγίας στην άσκηση του εκλογικού μου δικαιώματος και δύο αγροίκοι που χασκογελούσαν και πείραζαν τους λοιπούς (κυρίως πασόκους) λέγοντας διάφορα για το πόσο μας χρειάζεται ένας Παπαδόπουλος, άσχετα με το αν ο μόνος Παπαδόπουλος που γνώριζαν ήταν μάλλον ο γεμιστά μπισκότα. Αστείος ένιωσα και που χασκογελούσα αμήχανα αλλά και με αυταρέσκεια μπροστά στην θλιβερή απλοϊκότητα των επιχειρημάτων τους, λες και η παιδεία μου πολλαπλασίαζε τη ψήφο μου, την έκανε χ10, δυνατή ίσα με δέκα τέτοια μπουλούκια ψηφοφόρων, επομένως, αφού η αυτού μεγαλειότης μου είχε προσέρθει για να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα, ε, τότε το κόμμα της επιλογής μου θα σάρωνε.

Ευτυχώς το σοκ των παραπάνω αντανακλάσεων (μαζί με το θλιβερό για την επιλογή ου εκλογικό αποτέλεσμα) ήταν αρκετό για να μου γίνει συνείδηση η ανάγκη και η σημασία της ψήφου μου. Το γεγονός αυτό ενισχύθηκε όταν στις επόμενες δημοτικές εκλογές, ένας καλός φίλος, δικηγόρος, μου ζήτησε να κάνω το γραμματέα στο εκλογικό τμήμα, σε ένα χωριό της Λέσβου, όπου είχε οριστεί. Η εμπειρία αυτή αποδείχθηκε συγκλονιστικότερη αναπάντεχα, βλέποντας τα γερόντια κυρίως, άλλα αειθαλή κι αγέρωχα, άλλα άρρωστα και κουρασμένα, άλλα μισότρελα από τα φάρμακα, άλλα γνωρίζοντας καλά ότι τούτη είναι ίσως η τελευταία φορά που θα ψηφίσουν, να έρχονται από νωρίς, φρέσκα-φρέσκα, με την ατσαλάκωτη ταυτότητα στο χέρι (αδιάψευστος μάρτυρας της νεότητας τους: όσο κι αν είχαν γεμίσει χαρακιές τα πρόσωπα, έλαμπαν τα μάτια τους το ίδιο με της ταυτότητας, κι αμέσως από τα μάτια έτρεχαν ποτάμια τα νιάτα τους), να μου χαμογελάνε και να με παρακαλουθούν με ευλάβεια να τους διαγράφω με το χάρακα από την εκλογική κατάσταση, και να κοσμούν αυτή τη γλυκιά ησυχία του εκλογικού τους κέντρου, ησυχία που ορκίζομαι ότι δεν έχω ξανασύναστήσει σε χώρο όπου μαζεύονται έλληνες για να διεκπεραιώσουν οποιαδήποτε διαδικασία ομαδικά. Η ευλάβεια αυτή της ψηφοφορίας στο χωριό και τα καθαρά τους πρόσωπα που παρά τα χρόνια τους έμοιαζαν εφήβων που καθορίζουν το μέλλον τους, που κάνουν ακόμη όνειρα (ακόμη κι αν αυτά ήταν φθηνά, μιας πρόσληψης του εγγονιού στο δημόσιο, μια γεώτρηση στο χωράφι, μια επλίδα όποια να ‘ναι – σε άλλο πόστ σύντροφοι ευχαρίστως να κάνουμε διάλογο για το περιεχόμενο και επιτρέψτε μου να μιλήσω μόνο για τη διαδικασία εδώ) με συγκίνησαν βαθιά. Τα πρόσωπα αυτά ανεμειγμένα - αλλά τόσο διαφορετικά- με τις φτηνές ή γκλαμ μπογιές μακιγιαρίσματος που φόραγαν οι κόρες και οι εγγονές τους που έσκασαν ομαδικώς το απόγευμα από την Αθήνα και άλλες ξενιτιές, φάνταζαν τόσο γεμάτα υγεία και λεβεντιά και έθαψαν οριστικά την πολιτική και κυρίως την εκλογική μου απάθεια. Η συμμετοχική δημοκρατία είχε κερδίσει ένα οπαδό και η απάθεια/αποχή/δε βαριέσαι είχε πνιγεί στα ούζα στο τέλος της βραδιάς, όταν η καταμέτρηση είχε από ώρα τελιώσει. Αυτός που υποστήριζα έχασε αλλά είχα απολαύσει τη διαδικασία και το εκλογικό Σώμα είχε αποκτήσει τον απόλυτο σεβασμό μου.

Αυτή τη φορά λοιπόν είπα να πάω ένα βήμα παραπέρα και να ζητήσω το για κάποιους ανήκουστο και κατά άλλους αυτονόητο: να πάμε να ψηφίσουμε. Ότι γουστάρει ο καθένας σας, αρκεί να μην κλωτσήστε την ευκαιρία να συμμετέχετε στη διαμόρφωση του μέλλοντος μας. Ο εκλογικός μας νόμος ρίχνει την αποχή, το λευκό και το άκυρο στα βάραθρα του τίποτα. Εύχομαι και ελπίζω να έχετε επιλέξει, αν όχι εύχομαι και ελπίζω να επιλέξετε κι όταν το κάνετε, εύχομαι να το κάνετε με κριτήρια σοβαρά και μυαλό καθαρό.

καλό εκλέγειν σε όλους μας

*, όταν άρχισα να γράφω το ποστ, σκεφτόμουν να καταλήξω γράφοντας το τι και γιατί θα το ψηφίσω, αλλά νομίζω ότι θα ήταν ύβρις για όλα τα παραπάνω. ίσως σε ένα άλλο πόστ με συζήτηση πολιτική και όχι πολιτειακή...