5.04.2013
Πωλείται MBM Life 28'' | 280 ευρώ
2.20.2013
[9:50 με 16:20]
εικονα αλφα/ Τοσιτσα. γυναικα γυρω στα 35 φερνει μπρος πισω το αριστερο ποδι της, τριβοντας το παπουτσι στο πεζοδρομιο και βριζοντας. εχει μολις πατησει σκατα.
εικονα βητα/ Στουρναρη & Μπουμπουλινας. ζευγαρι 40αρηδων λογομαχει στο πεζοδρομιο. πλησιαζοντας, διακρινω δυο εξαθλιωμενους ανθρωπους, ξεδοντιαρηδες. τσακωνονται γιατι ενω αυτη "ειχε δουλειες", αυτος αντι να παει να μαζεψει τη μικρη "ειχε βγει για ψωνια". την κουβεντα, παρακολουθει και η 7-8χρονη κορη που κρατα σφιχτα το χερι της εξαλλης τοξικομανους μανας.
εικονα γαμα/ Σολωμου & Σπυρ. Τρικουπη. μαρσαρισματα, κορνες, γκαζια "ανεβαινουν" τη Σολωμου. λιγο πριν τη διασταυρωση ενα Yaris ανεβαινει τη σολωμου με 10 km/h. τα μαρσαρισματα πλησιαζουν· μπαινει στο πλανο βαν χρηματαποστολης. ο οδηγος σε εξαλλη κατασταση, κορναρει καταϊδρωμενος. στο πλανο μπαινουν 4 αγριμια με κουκουλες που κοπανανε οτι εξεχει απο το βαν. καθρεφτες, φαναρια. προφυλαχτηρες. ο οδηγος παταει φρενο-γκαζι, φρενο-γκαζι, κορναρει. το Yaris δεν ξερει πως να αντιδρασει, οδηγει σπασμωδικα, στριβει στην τρικουπη και πεφτει πανω στους "μαυρους" διαδηλωτες που επιστρεφουν απο την πορεια. τα αγριμια πολλαπλασιαζονται. η χρηματαποστολη στριβει με γκαζια στη θεμιστοκλεους ενω κοπανιεται ανηλεως με γυμνες γροθιες, πετρες και κονταρια μεχρι τη σολωνος.
εικονα δελτα/ Θεμιστοκλεους. γυαλια, πορτοκαλοκοκκινα πλαστικα θραυσματα, καθρεφτες, ενας προφυλαχτηρας, κειτονται στο οδοστρωμα. ολοι οι καδοι εχουν παρει φωτια. καταστηματαρχες -αλλοι χαμογελαστοι, αλλοι ανεκφραστοι- παρακολουθουν τις εικονες καταστροφης ενω διαφοροι τρομοκρατημενοι σπεδουν να ξεπαρκαρουν τα αμαξια τους. εγω εχω προνοησει. το προηγουμενο βραδυ παρκαρα 5 τετραγωνα μακρυα.
εικονα εψιλον/ Πανεπιστημιου. αραιοι διαδηλωτες, πανό, rambo-μπατσοι, ιχνη απο δακρυγονα στο οδοστρωμα, 50αρα με πλακατ "απεργια διαρκης" φορεμενο μεσα στο τζιν στην πλατη, ρακενδυτος ζητιανος μαζευει γοπα απο τσιγαρο στο υψος της ιπποκρατους.
εικονα σιγματαυ/ Θησειο (Αγ. Ασωματων). κοσμοπλυμμηρα. μαναδες με καροτσακια, καγκουρες, γεροντια, τουριστες, νεολαια, τρωνε σουβλακια που πηραν απο τη γωνια, πινουν καφε, φωναζουν, παιζουν, τρεχουν, γελανε, συζητουν. το πλανο "καιγεται" απο το δυνατο φως του ηλιου.
εικονα ζητα/ Επταχαλκου, παραλληλα στις γραμες του τραινου, τραπεζι πικ-νικ 1: τρια αγορια καθισμενα στην ταβλα και με ποδια στα καθισματα, καπνιζουν και γελουν δυνατα. τραπεζι πικ-νικ 2: ζευγαρι καθεται αντικρυστα. το κοριτσι κραταει σφιχτα στις παλαμες του το κεφαλι του αγοριου που τη φιλα σαν παραδομενο, με κλειστα ματια. τραπεζι πικ-νικ 3: παρεα 4-5 ατομων τρωει σαντουιτς. παγκακι κολλητα στο τραπεζι πνικ-νικ 3: κουβερτα απλωμενη κατα μηκος του καθισματος, ενα δυο ρουχα στην πλατη, μια ομπρελα, ενα καροτσακι λαϊκης γεματο ρουχα και σακουλες, μια γρια στην ακρη του καθισματος, τυλιγμενη με κοκκινη καρο ρομπα και ασπρες καλτσες μεχρι το γονατο, κοιταζει χαμω με γερμενο το κορμι προς τα εμπρος και με την πλατη γυρισμενη σε ολα τα τραπεζια του πικ-νικ.
εικονα ητ(τ)α/ Στουρναρη, στο πεζοδρομιο του Πολυτεχνειου, 10 μετρα πριν την Πατησιων. κοπελα γυρω στα 35, φορα μαυρο μαλλινο καλσον, γκρι μακρυα φουστα, περπαταει προς την αντιθετη κατευθυνση απο τη δικη μου. παρατηρω τις γαμπες της πριν αυτες χαθουν στις μαυρες γουνινες μποτες της· δυνατες και κομψες. διασταυρωνομαστε και με κοιταζει. στρεφω το βλεμμα μπροστα και συνεχιζω αλλα η φωνη της απο πισω μου με σταματα. "να σας κανω μια ερωτηση;" και συνεχιζει κοιταζοντας με στα ματια με τα τεραστια δικα της, "μου ειναι πολυ δυσκολο αυτο που κανω, δεν ειμαι τοξικομανης, δεν σας λεω ψεματα, απλα να", πιανει την κοιλια της και μου τη δειχνει, το στομα της μενει ανοιχτο, προλαβαινω φευγαλεα να μετρησω 3-4 μολις δοντια, με πεισμωμενη φωνη συνεχιζει "τριων μηνων, εξαντληση, αν σας περισσευει ενα ευρω, ενα μοναχα ευρω να παρω απο το περιπτερο μια πορτοκαλαδα απο το περιπτερο". της δινω περισσοτερα, οσα εχω στην τσεπη. "εδω και 5 λεπτα παρακαλαω, ενας δεν εχει σταθει οχι να με κοιταξει αλλα να ακουσει. ευχαριστω...". ενα λεπτο μετα, εχω φτασει στη γωνια της πατησιων, στριβω, κοιταζω με την ακρη του ματιου πισω, τη βλεπω να ανηφοριζει τη Στουρναρη στο απεναντι πεζοδρομιο, σχεδον περηφανη, με μια πορτοκαλαδα στο χερι.
εικονες θητα/ ο φαηλος στον σκαι. τα tweets του φαηλου στον σκαι. το τριων μηνων μωρο στην κοιλια της κοπελας με τα τεραστια ματια.
πεφτουμε.
2.12.2013
10.04.2011
vandalism is art
These are shots, taken in the internal spaces of Athens' National Technical University of Architecture. While students create architectural models, they usually spray their materials directly on the marbled floors (instead of using something to protect the sprayed surfaces).
These photos capture the result of repeated spraying, which creates stencils on different layers.
What we get from this "vandalizing" procedure is actually fortuitous and ephemeral abstract paintings, in other words: art.
9.20.2011
9.04.2011
8.12.2011
6.25.2011
6.20.2011
New favorite on Mixcloud.com
Anneme Funk by Karriem on Mixcloud
6.06.2011
5.23.2011
5.16.2011
Ψυχωσική Γυμναστική
Τα γεγονότα είναι πλέον καταιγιστικά. Ειδικά αν τα παρατηρήσουμε σε σύγκριση με τους ρυθμούς που μας είχε συνηθίσει η πραγματικότητα τα προηγούμενα χρόνια. Φυσικά κανείς μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό δεν αποτελεί ένα καινούργιο φαινόμενο αλλά είναι το περιεχόμενο και οι επιπτώσεις των γεγονότων που δίνει αυτή τη χαρακτηριστική αίσθηση του καταιγιστικού. Σύμφωνοι, αλλά είναι πλέον αντικειμενικές οι συνθήκες της κρίσης και αυτό έχει αλλάξει τόσο την ένταση όσο και το ρυθμό των εξελίξεων με ένα τρόπο καθολικό και αδιαπραγμάτευτο: γεγονότα έρχονται και παρέρχονται αλλεπάλληλα, χωρίς κάτι ή κάποιος να έχει τη δυνατότητα να τα συγκρατήσει, να προλάβει ερμηνείες και αναλύσεις που πιθανά θα πρόσφεραν χώρο στη ψυχραιμία, την αποσυμπίεση του χρόνου και του νοήματος. Πυκνά και ασταμάτητα, τα γεγονότα καταλαμβάνουν αλαζονικά το δημόσιο και προσωπικό λόγο, πνίγουν τον χρόνο και συμπιέζουν τις διαδικασίες ενσωμάτωσης τους στο συλλογικό μας υποσυνείδητο: παράγουν ένα κύμα ακατάσχετων συμβολισμών και ερμηνειών πριν καν τα κατανοήσουμε, τα κατατάξουμε, αφήνοντας μας άφωνους να χάσκουμε μπρος στην καθολικότητα του συμβάντος τους και την υστερία των ερμηνειών τους.
Όμως αυτή η μετάβαση σε μια ταχύτερη παραγωγή και διάθεση συμβάντων και συμβολικών φορτίων ίσως δεν είναι η σημαντικότερη αλλαγή που συντελείται στο πεδίο της κοινωνικής μηχανικής: πιο σημαντικό ακόμα φαντάζει το γεγονός ότι η ένταση παραγωγής των συμβάντων εντοπίζεται σε πολύ περιορισμένες "περιοχές" του κοινωνικού - σε τοπικότητες δηλαδή και όχι γενικές και μαζικές ζώνες του κοινωνικού: τα πογκρόμ μεταναστών, η αστυνομική βία, η εγκληματικότητα, οι κοινωνικές συρράξεις, η διαμαρτυρία, η βία που προκύπτει (ή χρησιμοποιεί σαν επίφαση, όπως θα σκεφτούν κάποιοι) ως αντίδραση στη βαρβαρότητα και την έκπτωση του πολιτικού και πολιτειακού μας συστήματος, είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά φαινόμενα που παράγουν αυτή την ακατάσχετη ροή των γεγονότων. Όμως, παρά την οριζόντια σχέση τους με το σύνολο της κοινωνίας, η εμφάνιση τους ως εμπειρίες είναι πολύ καθετοποιημένη βιωματικά, αφορά και εμπλέκει πολύ συγκεκριμένες ομάδες και "περιοχές" της κοινωνίας μας. Ο μόνος αγωγός που μοιάζει να ενώνει αυτά τα τοπικά γεγονότα με το ευρύτερο κοινωνικό πεδίο είναι η διαδικασία αναπαραγωγής τους ως θεάματα. Το μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας μας παρακολουθεί σαστισμένο τα όσα συμβαίνουν χωρίς να έχει άμεση εμπειρία της ύπαρξης και συντέλεσης τους: συμβαίνουν εκεί έξω αλλά ενσωματώνονται στο συλλογικό της υποσυνείδητο μέσα από τη φιλτραρισμένη διαδικασία του θεάματος, με μια αίσθηση κινηματογραφικής εμπειρίας που ναι μεν προκαλεί συναισθηματικές και νοητικές αντιδράσεις, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν προσφέρει μια άμεση και καταλυτική εμπειρία σε σχέση με το κάθε γεγονός. Η βία π.χ. εμφανίζεται βιαιότερη ή ηπιότερη (ανάλογα το μέσο) και σχεδόν ελκυστική ως θέαμα, πονάει όμως λιγότερο ως εικόνα, σβήνει εύκολα τα ίχνη της σαν είδηση μέσα στην αέναη ροή των ειδήσεων. Αυτό που όμως πάντα μένει είναι μια γεύση ψύχωσης που η παραίσθηση του θεάματος (και όχι η συναίσθηση του πραγματικού γεγονότος) αναπαράγει ακατάπαυστα στο λόγο μας, στις ιδέες μας, στις ερμηνείες που ανταλλάσσουμε ως υστερικά υποκείμενα που μιλάμε για κάτι που μας ανήκει χωρίς όμως ποτέ να έχουμε την ευκαιρία ή τη δυνατότητα να το βιώσουμε πραγματικά. Αυτή η απόσταση από το πραγματικό γεγονός ήταν πάντα χαρακτηριστική της κοινωνίας του θεάματος: όσο όμως διευρύνεται σε συνθήκες κρίσης και το ζωτικό αυτό χώρο καταλαμβάνει ο φόβος και η σύγχυση, τόσο τελειοποιείται η ψυχωσική γυμναστική.